ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ & ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ 

Η ψυχοθεραπεία είναι ένα μοναδικό ταξίδι για τον καθένα μας με βασικό γνώμονα το αίτημα, δηλαδή τον λόγο για τον οποίο έχει απευθυνθεί κάποιος σε ψυχοθεραπευτή. Η συνήθης συχνότητα των συνεδριών είναι μία φορά την εβδομάδα και διάρκειας μίας ώρας. Ωστόσο, η συχνότητα είναι δυνατό να διαφοροποιείται, σύμφωνα με τη φάση της ψυχοθεραπείας και το θεραπευτικό πλάνο, κατόπιν συνεννόησης μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου.

Η θεραπεία ζεύγους είναι μια αναγνωρισμένη μέθοδος ψυχοθεραπείας με στόχο μέσω κατάλληλων θεραπευτικών παρεμβάσεων να τροποποιηθούν οι αλληλεπιδράσεις των μελών του ζευγαριού, ώστε να αποκτήσουν διαφορετικό νόημα και να επιλυθούν τα προβλήματα που δυσχεραίνουν τη μεταξύ τους σχέση. Δεν είναι σπάνιο ωστόσο το ζευγάρι να μη συμφωνεί να επισκεφτεί κάποιον σύμβουλο ζεύγους κι αυτό να αποτελεί αίτημα μόνον του ενός συντρόφου. Κάθε μορφή ψυχοθεραπείας όμως χρειάζεται να ξεκινά με αίτημα του ίδιου του ανθρώπου που απευθύνεται, καθώς το να “αναγκαστεί” κάποιος να ξεκινήσει συνεδρίες συνήθως δεν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ανάλογα αποτελέσματα όμως μπορούν να επιτευχθούν με την έναρξη ατομικής ή ομαδικής ψυχοθεραπείας του ενός από τους δύο καθώς η τροποποίηση της συμπεριφοράς, η συναισθηματική ενδυνάμωση, η βελτίωση των δεξιοτήτων επικοινωνίας και της επίλυσης συγκρούσεων, που είναι κάποια από τα οφέλη της ψυχοθεραπείας, σαφώς επηρεάζουν και τον/την σύντροφο που δεν βρίσκεται σε ψυχοθεραπεία, αφού το ζευγάρι συνδέεται στενά.

Η ψυχοθεραπεία είναι προσωπική υπόθεση και η απόφαση για την έναρξή της είναι το πρώτο σημαντικό βήμα για τη βελτίωση της ψυχικής υγείας. Πολλές φορές μπορεί να κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ή μέλος της οικογένειας να φαίνεται πως χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Τα κοινωνικά στερεότυπα ή κάποιες φορές ακόμη και το άγχος και η αγωνία μπορεί να κάνουν πιο περίπλοκη μία κατάσταση από ότι πραγματικά είναι. Το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να μιλήσει ειλικρινά στον άνθρωπο που έχει απέναντί του καθρεφτίζοντάς του αυτό που βλέπει και τον ανησυχεί. Αυτό τις περισσότερες φορές αρκεί. Είναι σημαντικό ωστόσο, ιδίως όταν αφορά κάποιο μέλος της οικογένειας να αναρωτηθεί κανείς τι συμμετοχή μπορεί να έχει στο πρόβλημα κι αν κι ο ίδιος χρειάζεται συμβουλευτική υποστήριξη ή ακόμα και ψυχοθεραπεία.

Η ομαδική θεραπεία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1940 και έκτοτε έχει υποστεί αρκετές προσαρμογές, ενώ η ποικιλία σήμερα είναι τόσο μεγάλη που θα ήταν αδύνατο να αναφερθούν όλα τα είδη ομάδας. Ωστόσο εστιάζοντας στο «πρωτοτυπικό είδος ομαδικής θεραπείας» που επεξεργάζεται ο Irvin Yalom, με τον όρο ομαδική θεραπεία θα αναφερόμαστε συνήθως στην εντατική θεραπεία μακράς διάρκειας (τουλάχιστον για αρκετούς μήνες), όπου τα μέλη της είναι οποιοσδήποτε με μη ομοιογενή σύνθεση (όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τις ομάδες Ανώνυμων Αλκοολικών) και στόχους την ανακούφιση των συμπτωμάτων αλλά και την αλλαγή σε επίπεδο συναισθήματος και συμπεριφοράς, ακόμη και πεποιθήσεων. Παρά το ότι στη σύγχρονη θεραπεία επικρατεί η ομοιογενής ομάδα που εστιάζει στο σύμπτωμα, κυρίως για οικονομικούς λόγους, η μακράς διάρκειας ομαδική θεραπεία υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες και έχει τουλάχιστον αντίστοιχα αποτελέσματα με την ατομική θεραπεία. Η σημασία της ομαδικής θεραπείας γίνεται ευκολότερα αντιληπτή μέσα από τους βασικούς θεραπευτικούς της παράγοντες, οι οποίο ορίζονται ως τη σύνθετη διαδικασία που προκύπτει μέσα από τη συνάρτηση ανθρώπινων εμπειριών και οδηγούν στη θεραπευτική αλλαγή. Ο Yalom, διακρίνει έντεκα πρωτογενής θεραπευτικούς παράγοντες, που προέκυψαν μέσα από την κλινική εμπειρία και την επιστημονική έρευνα, κάποιοι από τους οποίους δεν είναι εύκολο να υπάρξουν στην ατομική θεραπεία. Αυτοί είναι η ενστάλαξη ελπίδας, η καθολικότητα, η μετάδοση πληροφοριών, ο αλτρουισμός, η διορθωτική ανασύσταση της πρωτογενούς ομάδας της οικογένειας, η ανάπτυξη τεχνικών κοινωνικοποίησης, η μιμητική συμπεριφορά, η διαπροσωπική μάθηση, η συνεκτικότητα της ομάδας, η κάθαρση και οι υπαρξιακοί παράγοντες.